Ben tır şoförüyüm evliyim

Ben tır şoförüyüm. Mesleğim gereği uzun yollar, günlerce süren seferler benim için bir rutin haline geldi. Evliyim ve üç çocuğumuz var. Eşim, evin düzenini sağlamakta her zaman en büyük destekçimdir. O olmadan bu hayatın üstesinden gelmem zor olurdu. Çocuklarla ilgilenmekten, evin tüm işlerini çekip çevirmekten hiçbir zaman şikayet etmez. Eşimin desteği, benim uzun yollarda huzur içinde işimi yapmamı sağlar.

Her seferden önce, çocuklarla vedalaşır, eşime sıkı sıkıya sarılırım. “Dikkat et kendine,” der her seferinde, “biz seni bekliyor olacağız.” O an, ne kadar şanslı olduğumu bir kez daha hissederim. Yola çıktığımda ise aklımın bir köşesinde hep onlar olur. Uzun yollar, bazen zorlu hava koşulları, bazen de beklenmedik engellerle dolu olabilir. Ancak onların güvenliği ve mutluluğu, her zaman birinci önceliğimdir.



Yolculuklarım sırasında, bazen kilometrelerce yalnız kalırım. Radyo dinlerim, bir yandan yolları izlerim. Bazen eşimle telefonlaşırız, çocukların neler yaptığını, evde neler olup bittiğini anlatır. Bu sohbetler, yorgunluğumu alır, bana enerji verir.

Yine bir gün uzun bir seferdeydim. Saatlerce direksiyon başında kaldıktan sonra, bir dinlenme tesisine yanaştım. Arabamı park ettim, bir fincan kahve aldım ve telefonumu çıkardım. Eşimden gelen bir mesaj vardı: “Çocuklar seni çok özledi, biz de. Güvenle dön olur mu?” O mesajı okuyunca içimde bir sıcaklık hissettim. Evet, uzun yollar, yorucu günler vardı ama eve döndüğümde beni bekleyen bir ailem vardı. Ve bu, her şeye değerdi.